ՈՒրբաթն իմ օրն է սովորաբար՝ 3-ամյա թոռնիկիս՝ Մաքսին, մանկապարտեզից տուն բերելու: Մի քիչ շուտ էի տեղ հասել, դեռ ժամանակ կար երեխային վերցնելու: Հեռվում կանգնած ծխում էի և դիտում նրա ու ընկերների տղայական չարաճճիությունները, թե ինչպես են խրտնած այծիկների պես տրտինգ տալիս, թռչկոտում ուրախ գոռում- գոչումներով, քրտնաթոր, ամեն մեկի ձեռքին մի-մի ավտոմատ, կարճափող հրացան՝ թավալգլոր էին լինում ձյան երես դեռ չտեսած, կարճ կտրած կանաչ խոտածածկի վրա:

Սննդի հարցում մեր օգնությունը սահմանափակվում էր Սպիտակ կատարված կիրակնօրյա այցերով. բնակիչներին բաժանում էինք մեր ինստիտուտի աշխատողների հավաքած ուտելիքը՝ մրգեր, մուրաբաներ, խմորեղեն, դոշաբ, ղավուրմա և այլն, ով ինչ կարող էր: Նոր տարվա նախօրյակին այցելեցինք նաև Սարատովից ու Թբիլիսիից եկած փրկարարներին ու շինարարներին:

Մինչ մենք հնարավորինս զգոն ու աչալուրջ մեր սահմաններին՝ զինվորներով և հին, թե նորագույն ռազմական տեխնիկայի համալրմամբ, փորձում ենք պատվով Հայրենին թշնամիներից պաշտպանելու հարցեր լուծել, մեր հենց թիկունքում, մեր մեջ՝ ավելի անաղմուկ, անտես, խարդախ ու համառ նպատակասլացությամբ գործող զենքերը, գրեթե դիմադրության չհանդիպելով, իրենց ավերն են քայլ առ քայլ առաջ տանում:

Քառասուն տարի առաջ Խորհրդային Միությունում, Մոսկվայի մետրոյի կայարաններից մեկում տեղի է ունեցել առաջին ահաբեկչական ակտը: Ահաբեկչության կատարման մեջ մեղադրվել են ազգային միասնական կուսակցության (ԱՄԿ) երեք անդամներ` Ստեփան Զատիկյանը, Զավեն Բաղդասարյանը և Հակոբ Ստեփանյանը:

Երբ մոտենում էր 2000 թվականը, մարդիկ տագնապի մեջ էին՝ կարծելով, թե աշխարհի վերջն է: Աշխարհը, որ Աստծո ձեռքի գործն է, վերջ չունի: Երկիր մոլորակը շարունակելու է իր պտույտը արևի շուրջը, և մեկ պտույտը կոչվելու է տարի, որի օրերը, մարդկության սահմանումի համաձայն, 365-ից ու 366-ից այն կողմ չեն անցնում:

Վաղը հին-նոր տարին է: Քունքերիս մեջ ինչ-որ թմբուկ քայլերգ է թմբկահարում: Կարմրահեր և արծաթակտուց աքաղաղն է դա, 2017-ի խորհրդանիշն ու պահանջատերը: Սակայն չէ՞ որ աքաղաղը հրաշապիկ արևելյան կենդանակերպի խորհրդանշան-տոտեմն է, մերը աղեղնավորն է:

Ամեն տարի Փրկչի լույս աշխարհ գալու օրվա առթիվ մեծ սիրով դիտում եմ տարբեր հեռուստաալիքներով Տիրոջ մասին ցուցադրվող ցանկացած ֆիլմ: Որքան էլ դիտես այդ ֆիլմերը, երբեք չես հոգնի, և դիտումն էլ ամեն անգամ նորանոր խոհեր է առաջացնում, փիլիսոփայական մտքեր, սկսում ես յուրովի դատել մարդ-անհատի, ժողովրդի մասին:

2017-ը մեկնարկում է. քաղաքական առումով բարդ տարի, որը խոստանում է նախընտրական ու ընտրական բուռն հոգսեր։ Առաջիկա ամիսներին ականատես կլինենք նոր դաշինքների, քաղաքական միավորումների, վերաձևումների։

Հայաստանյան միջավայրում ընդունված մոտեցում կա, թե երկրի տնտեսության կայացումը հարկ է սկսել ինչ-ինչ երևույթների դեմ պայքարով։ Ոմանք այն կապում են կոռուպցիա և մոնոպոլիա հասկացությունների հետ, նրանց ընդդիմախոսներն այդ մոնոպոլիաների գոյությունը մասամբ անհրաժեշտ են համարում, երրորդները հիմնախնդիր են համարում ուսյալ հասարակության անհրաժեշտությունը, չորրորդները՝ արդարության հաստատումն ու օրենքի գերակայությունը և այսպես շարունակ։

Երբ բարձրաձայնվում է «հազարդրամանոց» համաժողովրդական տուրքի գաղափարը, խոր ցավ ու ափսոսանք ես զգում, որ ոչ միայն շարքային քաղաքացիները, այլև հասարակական-քաղաքական որոշ գործիչներ անվստահություն են արտահայտում այդ նախաձեռնությանը: